Supernormalsi - Meg Jay

To nie była dla mnie lekka lektura. „Trudne dzieciństwo i niezwykła historia odporności psychicznej”… 

Sama jestem supernormalsem i nie wstydzę się ani nie boję się o tym głośno mówić i pisać. Tak się czuję. Wbrew wszystkiemu pnę się do przodu i staram się być szczęśliwym człowiekiem, chociaż tylko kilka osób wie naprawdę co przeszłam kiedyś. 

Książkę czytaliśmy wspólnie z Łukaszem, bo chciałam, aby treść jaka jest w niej zawarta była przez nas przefiltrowana, przegadana i zrozumiana. Dla niego również było to ważne doświadczenie.

Na wstępie chciałabym tutaj podziękować Wydawnictwu Relacja, za możliwość przeczytania jej oraz zrecenzowania - to naprawdę była lektura dla mnie. 

O czym jest? Prawdopodobnie już sam mój wstęp mógł wiele wam na ten temat nakreślić, ale dodam tylko, że książka przeznaczona jest dla każdego, kto przeżył piekło w dzieciństwie lub chciałby dowiedzieć się czegoś więcej o tych „szczęśliwych latach”. 

„Przemoc rówieśnicza i domowa, utrata rodzica, zaburzenia i uzależnienia w rodzinie, wykorzystanie psychiczne, fizyczne lub seksualne. Badania dowodzą, że aż 75% osób przed 20. rokiem życia ma za sobą co najmniej jedno z tych doświadczeń. Bardzo wielu ciężko doświadczonych młodych ludzi nie jest w stanie się po nim podnieść, wielu się ich wstydzi. To nie oznacza jednak wyroku – dobre życie jest dostępne dla nas wszystkich. „Supernormalsi” to historie osób, które po dzieciństwie naznaczonym trudami i cierpieniem wspinają się na nieoczekiwane wyżyny”. 

Czy każdy z nas zasługuje na normalne życie? Czym w ogóle jest to NORMALNE życie? 

Czy każdy z nas może mieć normalnych rodziców? Rodzeństwo? 

Czy każdy z nas ma szansę na to, by w przyszłości być normalnym człowiekiem?

A może… supernormalnym?

Dr Meg Jay przygotowała dla nas kompendium wiedzy. Przytoczyła losy kilku bohaterów i na ich podstawie tłumaczyła pewne schematy, zachowania itd. Mój mąż w trakcie zapytał kilka razy „tak się czułaś?” „to dlatego jest tak i tak?”. A ja spuszczałam głowę bo w sumie co miałam odpowiedzieć? No tak. Być może tak właśnie jest. Tak było. 

To nie jest prosta książka. Dotychczas szybko czytałam książki od Relacji, i uwielbiam je całym serduszkiem, ale chyba żadna nie wpłynęła na mnie tak, jak ta, do której siadałam kilka razy dziennie przez kilka dni by analizować, czytać i spróbować zrozumieć pewne sprawy. 

„Wielu jednak, jak Michelle, nie potrafi sobie wyobrazić, że kiedykolwiek będzie miało sieć wsparcia (…) i podobnie jak sierota gromadzi strzępki opieki rodzicielskiej, tak osoby w rodzaju Michelle kolekcjonują drobne dowody na to, że któregoś dnia także one doświadczą akceptacji i miłości nie tylko od ludzi, którzy tak naprawdę ich nie znają, ale przede wszystkim od tych, którzy znają je świetnie”. 

Co kryje każdy z nas? Czy to widać od razu? Czy za maską radości, spokoju, po prostu bycia jest naprawdę ta osoba, którą jesteśmy w środku? Co nas definiuje? 

Moim zdaniem takie książki POWINNY być opracowywane w szkole i przynosiłyby dużo więcej dobrego niż nie jedna lektura (tak, z przymrużeniem oka, nie bijcie za to hasło). 

Świetna książka. Serdecznie Wam polecam. Napisana „lekko” i przystępnie. Moja ocena nie może być inna. 11/10. 

APEL - Pamiętajcie. Zawsze znajdzie się chociaż jedna osoba, z którą możecie porozmawiać. Nie bójcie się. Walczcie o siebie, cokolwiek dzieje się za zamkniętymi drzwiami. Może nie wy jesteście bezpośrednim celem, ale żyjecie w jednym domu z kimś, kto krzywdzi kogoś innego lub samego siebie. Reagujcie. Nie jesteście sami. Ściskam Was bardzo mocno!